مهمترین روشهای کنترل خشم در برابر کودکان
تاریخ انتشار: ۴ آذر ۱۴۰۲ | کد خبر: ۳۹۱۶۰۲۹۷
مطمئناً همه پدر و مادرها بارها مجبور شدهاند با کودک عصبانی خود کنار بیایند. ولی متاسفانه در این گونه مواقع اغلب خودشان هم خشمگین میشوند و به اصطلاح از کوره در میروند. چنین رفتارهایی هم باعث میشود کودکان خشمگین شوند و نتوانند آرامش خود را حفظ کنند؛ بنابراین والدین برای اینکه بتوانند خشم خود را کنترل کنند ابتدا باید بتوانند خشم خودشان را مهار کنند.
بیشتر بخوانید:
اخباری که در وبسایت منتشر نمیشوند!
تفاوت خشم کودکان با بزرگسالان
دکتر پگاه فرخ زاد، روان شناس سلامت و عضو هیأت علمی دانشگاه در مورد هیجانی به نام خشم میگوید خشم یک هیجان طبیعی در فرد است که اگر به موقع به آن توجه نشود میتواند مخرب باشد و موجب آسیب رساندن به خود فرد و دیگران شود.
بروز خشم در کودکان و بزرگسالان با توجه به عوامل به وجود آورنده آن متفاوت است. به طور کلی دو دسته عوامل درونی (مانند افکار منفی و باورهای غلط، برآورده نشدن نیازها) و عوامل بیرونی (بیتوجهی از طرف دیگران، مورد تمسخر یا تحقیر قرار گرفتن) باعث ایجاد خشم میشوند.
نشانههای خشم در کودک
به گفته این روان شناس سلامت، خشم یک عکس العمل زیستی است که در درون فرد رخ میدهد و نشانههای آن در کودکان میتواند به صورت بدخلقی، رفتارهای عصبی و پرخاشگرانه، لجبازی، داد و فریاد و قشقرق، جیغ کشیدن، گریه، نق زدن، حبس کردن نفس، گره کردن مشتها، فشردن دندانها، گاز گرفتن، پا کوبیدن روی زمین، پرت کردن اشیاء و زدن اطرافیان باشد.
مهمترین روشهای کنترل خشم در برابر کودکان | نشانههای خشم در کودک را بشناسید | بروز این آسیبهای جسمی و روانی در کودکانی که خشمشان را ابراز نمیکنند
تأثیر بزرگسالان در بروز خشم کودکان
دکتر فرخ زاد میگوید در واقع فرزندان، آیینه رفتار والدین خود هستند. اگر والدین افرادی عصبانی هستند و واکنشهای رفتاری آنها توأم با عصبانیت و تندخویی است، فرزندان نیز همان رفتار را الگوی خود قرار میدهند و عصبانیت را به عنوان رفتاری که نمیدانند خوب است یا بد، میپذیرد و از خود بروز میدهند.
از طرف دیگر، نابسامانیهای خانواده یکی دیگر از عوامل بروز خشم در فرزندان هستند. درگیریهای لفظی والدین و اختلافاتشان با یکدیگر و همچنین نبود تفاهم میان آنها از جمله عواملی هستند که کودک یا نوجوان را وادار میکند تا احساسات و خواستههایشان را از طریق آسیب رساندن به دیگران یا داد و فریاد و عصبانیت ابراز کند.
هرچه پدر و مادر استرس و خشونت بیشتری داشته باشند، رفتار کودک بدتر خواهد شد. چون در واقع، او رفتار آرام و توأم با ملایمت را از خانواده یاد نگرفته است.
پیشگیری از خشم
یکی از راهکارهای اصلی کنترل خشم، تشخیص به موقع آن است. همه ما چه کودک و چه بزرگسال ممکن است هر روز عصبانی شویم؛ ولی باید بدانید که مهمترین تهدید دوران زندگی کودک، خشم اوست. اگر کودک نتواند خشمش را کنترل کند، این خشم به او آسیب میرساند و سلامت روانش را به خطر میاندازد.
بروز خشم باید به چه شکلی باشد تا کودک کمترین آسیب را بر خودش و دیگران بزند؟
این روان شناس سلامت میگوید اگر کودک بیاموزد که خشمش را به خوبی کنترل کند و به شیوه صحیح بروز دهد، فواید زیادی در کیفیت زندگی خود او و همچنین روابطش خواهد داشت. البته مهم است والدین در شیوههای کنترل خشم مهارت بیشتری پیدا کنند و بتوانند به کودک بیاموزند که چگونه به بهترین نحو خشمش را ابراز کند. چرا که این یادگیری برای سلامت کودک، روابط شخصی و اجتماعی و جامعه ضروری است.
مهمترین روشهای کنترل خشم
دکتر فرخ زاد میگوید برای دستیابی به مهمترین روشهای کنترل خشم میتوانید به این موارد توجه داشته باشید:
عصبانیت فرزندتان را با عصبانیت پاسخ ندهید
فرزند شما باید یاد بگیرد که احساس خشم گرچه امری طبیعی است؛ اما راههای قابل قبول و غیرقابل قبولی برای کنار آمدن با آن وجود دارد.
اگر رفتار عصبی فرزندتان غیرقابل کنترل است حتماً جلوی او را بگیرید و از او بخواهید که به اتاقش برود تا آرام شود.
با فرزندتان در مورد عصبانیتش صحبت کنید
به فرزندتان کمک کنید تا با کمک و بررسی همدیگر بتوانید فهرستی از کارهایی را تهیه کنید که وقتی عصبانی میشود و حس میکند کنترلش را از دست داده او را آرام میکند. مثلاً به موسیقی گوش کند، بیرون برود و چند بار به توپ بسکتبال خود ضربه بزند. همچنین میتوانیدبا همدیگر کلمهای را به عنوان توقف انتخاب کنید تا احساسات به جوش آمدهاش را آرام کند.
مهمترین روشهای کنترل خشم در برابر کودکان | نشانههای خشم در کودک را بشناسید | بروز این آسیبهای جسمی و روانی در کودکانی که خشمشان را ابراز نمیکنند
بروز مشکلات در کودکانی که خشمشان را ابراز نمیکنند
این عضو هیأت علمی دانشگاه میگوید در صورتی که کودک خشمش را ابراز نکند و آن را سرکوب کند، این خشم ممکن است درآینده به احساس دیگری تبدیل یا به گونهای غیرمستقیم ابراز شود. به طور کلی در صورتی که خشم به شکل صحیح بیرونی نشود و آن را ابراز نکند تبدیل به یک احساس درونی میشود که در نهایت منجر به آسیبهای جسمی و روانی از جمله فشار خون بالا، مشکلات قلبی و افسردگی خواهد شد.
چنین فردی به عنوان یک فرد پرخاشگر شناخته خواهد شد که مدام دیگران را از خود رانده و بسیار انتقادگر و بدبین است؛ بنابراین نمیتواند روابط اجتماعی موفقی داشته باشد.
منبع: خبرآنلاین
باشگاه خبرنگاران جوان وبگردی وبگردیمنبع: باشگاه خبرنگاران
کلیدواژه: خشم کودکان کنترل خشم روان شناس خشم در کودک بروز خشم
درخواست حذف خبر:
«خبربان» یک خبرخوان هوشمند و خودکار است و این خبر را بهطور اتوماتیک از وبسایت www.yjc.ir دریافت کردهاست، لذا منبع این خبر، وبسایت «باشگاه خبرنگاران» بوده و سایت «خبربان» مسئولیتی در قبال محتوای آن ندارد. چنانچه درخواست حذف این خبر را دارید، کد ۳۹۱۶۰۲۹۷ را به همراه موضوع به شماره ۱۰۰۰۱۵۷۰ پیامک فرمایید. لطفاً در صورتیکه در مورد این خبر، نظر یا سئوالی دارید، با منبع خبر (اینجا) ارتباط برقرار نمایید.
با استناد به ماده ۷۴ قانون تجارت الکترونیک مصوب ۱۳۸۲/۱۰/۱۷ مجلس شورای اسلامی و با عنایت به اینکه سایت «خبربان» مصداق بستر مبادلات الکترونیکی متنی، صوتی و تصویر است، مسئولیت نقض حقوق تصریح شده مولفان در قانون فوق از قبیل تکثیر، اجرا و توزیع و یا هر گونه محتوی خلاف قوانین کشور ایران بر عهده منبع خبر و کاربران است.
خبر بعدی:
برنامه کودکی نداریم که درباره «جیغ و دست و هورایش» صحبت کنیم
بازنگری در فرمول «جیغ و دست و هورا» در ساخت برنامههای تلویزیون به عبارتی تبدیل شد که همه دربارهاش صحبت میکنند. مجری قدیمی که اعتقاد دارد از آن برنامههای جذاب و کودکانه خبری نیست که بیاییم درباره اینکه جیغ و دست و هورا باشد یا نباشد صحبت کنیم. - اخبار فرهنگی -
به گزارش خبرنگار فرهنگی خبرگزاری تسنیم، امروز بحثهای متفاوتی درباره فقدانِ محتوا برای خردسالان، کودکان و نوجوانان در تلویزیون میشود، برنامههایی که خلاقیت و نوآوری ندارند و فقط برخی از کاراکترهای کودکانه به فرمول جیغ و دست و هورا روی میآورند. در گذشتهای نه چندان دور درباره این نکته صحبت شده بود اما انتقاد هنرمند پیشکسوت کودک در جریان جشنواره عروسکی تلویزیون (عروسکخونه) دوباره انتقادات را به این سمت آورد.
روز گذشته با یکی از پزشکان حوزه کودک در خصوص دعوت کودکان به جیغ و دست و هورا صحبت کردیم که او هم اعتقاد داشت ایجاد نشاط درونی باید در دستور کار تلویزیونیها قرار بگیرد نه یک تخلیه انرژی آنی و لحظهای؛ که البته این اتفاق هم در نوعِخودش لازم است اما کامل و جامع نیست.
الهه رضایی مجری و برنامهساز قدیمیِ تلویزیون است که شاید بهترین سالهای کودکانه شبکه یک با اجرای او در خاطرهها مانده باشد؛ او در جریان گفتوگو با خبرنگار تسنیم بارها به جملهای اشاره کرد که انتقاد بسیاری از کاربلدها و قدیمیهای عرصه کودک است؛ متأسفانه کودک و نوجوان در کشور ما به فراموشی سپرده شده و دغدغه نیستند. چرا که به تعبیرِ رضایی، ما استعدادها و تهیهکنندگان قدرتمندی در حوزه کودک داریم که بخشی از آنها کنار گذاشته شدند و یا به ورطه فراموشی سپرده شدند.
او در این گفتوگو، دست و جیغ و هورا را آفتِ برنامهسازی کودک عنوان کرد و گفت: امروز برنامههایی ساخته میشود که آهنگی میزنند و مجری فریاد میزند دست و جیغ و هورا! یا بچههایشان را میآورند تا دیده شوند، این برنامهسازی نیست!
جیغ و دست و هورا برای تخلیه انرژی خوب است نه برنامهسازی تلویزیون!
این مجری قدیمی تلویزیون به خبرنگار تسنیم گفت: جیغ و دست و هورا برای تخلیه انرژی لازم است خصوصاً برای خردسالان و مدتی به یک روشی تبدیل شد که یکی از مدارس تهران این کار را شروع کرد. صبح برای اینکه انرژی بچهها را افزایش بدهد این کار را میکردند و روش خوبی است. اما نه به عنوان برنامهسازیهای تلویزیون! البته که این روزها برنامه کودکی نداریم که بخواهیم درباره جیغ و دست و هورایش با هم بحث کنیم. ناگفته نماند که دورهای همه برنامههای کودک تلویزیون همین کار را میکردند تا به گونهای حواسِ کودکان را پرت کنند چون خلاقیت و نوآوری نداشتند که به رخ بکشند.
نمیگویم این کار ممنوع است!
وی افزود: باز هم درباره «جیغ و دست و هورا» این نکته را باید یادآور شوم که من نگفتم و نمیگویم این کار ممنوع است و به طورکل نباشد. اما به اندازه کافی بایستی این اتفاق بیفتد که در آن صورت اشکالی ندارد. منتها اگر بیش از اندازه در هر کاری باشد یا در مراسم و برنامه تلویزیون، به کودکان هیچ کمکی نمیکند و اتفاقاً گاهی اوقات «آزاردهنده» هم خواهد بود. در هر چیزی افراط و تفریط دردسرساز است. نه خیلی همهچیز آرامِ آرام و نه شلوغِ شلوغ که بقیه را اذیت کند. ممکن است بچهها در برههای هم لذت ببرند اما کار اصولی نیست و به اندازه و گهگاهی هم اتفاق بیفتد ایرادی ندارد.
شکلگیری نشاط کودکان با جیغ و دست و هورا یا اتفاقی درونی؟!اصلاً نیازی به این همه شلوغبازی نبود
رضایی در ادامه اضافه کرد: کودکان از صفر تا 6 سالگی بهترین مقطع یادگیریشان است. سن تربیتپذیری، آیندهسازی و استعدادیابی در این زمان اتفاق میافتد. باید از طریق برنامهسازی بهطور غیرمستقیم و مستقیم و با بازیهای درست و کاربردی، مهارتافزایی را رونق دهیم، اما همواره مجری فریاد میزند جیغ و هورای بلند و این روزها هم لباسهای رنگارنگ بپوشند. این نوع اتفاقات نمیتواند برای کودک، فرهنگسازی کند یا تأثیرگذار باشد. بچهها نمیتوانند الان در این شرایطی که برایشان فراهم شده انرژیشان را تخلیه کنند. اگر مسابقاتی برای بچهها بگذارند که این بچهها بتوانند انرژیشان را تخلیه کنند. اگر خلاقیتهایی را برای بچهها ایجاد کنند. برنامههایی که بتواند از خلاقیتهای بچهها استفاده کند، بسازند. همانطور که در گذشته هم این نوع برنامه میساختند؛ اصلاً نیازی به این همه شلوغبازی نبود. باید این شلوغ بازیها را کم کنند. اصلاً چه دلیلی دارد برنامههای تلویزیون که دست میزنند، جیغ و هورا بکشند.
وی خاطرنشان کرد: جیغ زدن برای تخلیه انرژی است اما نه در استودیو و برنامهای که قرار است حرفهای مهمی را در قالب مفاهیم کودکانه بزند. چون دستشان خالی از مفهوم و ارزش است به سمت چنین حرکتهایی میروند تا خلأهای ذاتی برنامهسازی را پُر کنند.کاری ندارند غیر از اینکه چند دقیقهای با این دست و جیغ و هورا بگذرانند. اما اگر برنامه، مسابقه و خلاقیت و بینشی داشته باشد آن وقت میبینید که حواسِ کودک را پرتِ این نوع حرکتها نمیکنند و فرصت کمتری را برای این همه سر و صدا اختصاص میدهند.
چرا ترجمهها در حوزه کودک و نوجوان بر تألیف پیشی گرفت؟کودک در تلویزیون و رسانه برای کسی مهم نیست
رضایی با اشاره به اینکه هنوز هم این نکته را تکرار میکنم کودک در تلویزیون و مجموعه رسانه برای کسی مهم نیست، افزود: بچهها برایشان ارزش ندارند؛ اگر ارزشمند باشند باید سعی کنند روشی را انتخاب کنند که در راستای نیاز و علایق کودکان قدم بردارند. آنچه که به نظر میآید با سبک زندگی خانوادههای ایرانیها تطبیق داشته باشد. البته برای تلاشگران شبکه کودک احترام زیادی قائلم اما احساس میکنم برخی از مسئولان خصوصاً در شبکه کودک، اطلاعات کودک، روانشناسی کودک و نیازسنجیهای کودک را نمیشناسند، شاید نمیدانند بایدها و نبایدهایشان چیست که یاد بگیرند. چون ما معضلات بزرگی در جامعهمان داریم و فضا را جدّی نگیریم، فرهنگمان از دست میرود. وقتی درباره خطر اعتیاد، کودکان کار و خیلی از معضلات دیگر هم صحبت میکنیم برخیها میخندند و جدّی نمیگیرند. این فضاها واقعاً نیازمند کار جامعهشناسی دقیق و ساماندهی قدرتمند دارد. باید NGOهایی راهاندازی شوند و با دانش و کارآمد کار کنند.
تلویزیون در کجای کار اشتباه کرده؟
وی در پاسخ به این سؤال که تلویزیون در کجای کار اشتباه کرده و باید چه کار کند، خاطرنشان کرد: کسانی که آن موقع در گروههای کودک کار میکردند افراد متخصصی در زمینه ساخت برنامه برای کودکان، خردسالان و نوجوانان به کار میگرفتند. اینها کسانی بودند که تحصیلات و تجربیات لازم در این زمینه داشتند. عشق و علاقهشان به بچهها واقعی بود. لذا سعی میکردند اطلاعات راجع به برنامهسازی را از همهجا بدست بیاورند و خودشان را با خواستههای کودک تطبیق بدهند. متأسفانه تا آنجا که من اطلاع دارم امروز کمتر از آن اتاق فکرها و افراد متخصص در زمینه کودک فعال هستند؛ بعضاً علاقهمندند برنامههای کودک بسازند اما نه آنطور که باید و شاید. برنامههای شبکه کودک را دیدم تعداد زیادی کارتونهای قدیمیاند که هنوز دوستداشتنیاند و کمتر به کار جدیدِ دلچسبی رسیدهام. شاید بعضاً برنامههایی خوب باشد اما در حدی که بتواند علاقهمندان زیادی را جذب کند، نیست. دلیلش هم این است از افراد متخصص در حوزه شناختی کودک، خردسال و نوجوان استفاده نمیشود.
این مجری قدیمی تلویزیون با اشاره به اینکه باید همه دلسوزان کودکان برنامهسازی کنند، تأکید کرد: به گمان من باید تمام کسانی که دلسوزِ کودکاناند، برنامهسازی کنند. کسانی که دغدغه تربیت کودکان را دارند و به آینده بچهها میاندیشند. آموزشهایی که برای بچهها میگذارند، باید آموزشهایی باشد برای آیندهشان هم مفید باشد. اگر این آموزشها به شکلی طراحی شود که با روحیات بچهها سازگار باشد حتماً جواب مثبتی میگیرد. بچهها در هر گروه سنی علایقی دارند، اگر تلویزیون بتواند مجموعهای از برنامههایی که سرگرمکنندهاند، آموزشهای خیلی ملایم، مثبت و دوستداشتنی برای کودکان طراحی کردهاند، ارائه دهند مخاطب، مدیومی غیر از تلویزیون انتخاب نمیکند.
بررسی مختصات سینمای کودک و نوجوان در گفتوگو با مدیر شبکه کودک لبنانمیخواهند کاری کنند اما عملی نمیبینیم
رضایی در خصوص همکاری با تلویزیون گفت: ادعا میکنند میخواهیم کار کنیم و عملاً دوستان و همکارانی که میخواهند کاری ارائه بدهند به درِ بسته میخورند. من خودم یکی دو مورد با دوستان و همکاران رفتهایم و گفتهایم؛ یا ما را به اسپانسر ارجاع میدهند و یا میگویند بودجه نداریم و یا کار را به زمان دیگری موکول میکنند. به امید روزی که مسئولین فقط ادعا نکنند و برنامههای کودک برایشان مهم باشد. اما تلویزیون برای اینکه بتواند کارهای بهتری در حوزه کودک ارائه بدهد به نظر میآید سیاستگذاریها و اهدافش را در این زمینه باید بازنگری کند. همچنین تلویزیون میتواند از افراد کاربلد و تهیهکنندگان قدیمی که دور مانده و خانهنشین و بیکار ماندهاند، استفاده کند. هنوز بازنشسته نشدهاند و از نظراتشان استفاده نشده است. در کارنامهشان کارهای ماندگار و درخشانی وجود دارد. متأسفم از اینکه برنامههای تلویزیون محتوای کافی ندارند، متأسفانه فقط حرف زده میشود و عملی نمیبینیم.
انتهای پیام/